Apokalipsa

Kładąc się spać, przez głowę przechodziła myśl: czy dziś wstanie w Brazylii dzień? Nie ma po co się zakładać. Bo wstanie, to pewne, ale nie dla wszystkich. Trudno ubrać w słowa to, co zobaczyliśmy w pierwszym półfinale. Słowo deklasacja kompletnie tu nie pasuje. Masakra piłą mechaniczną? Już bardziej. Oskar dla Oskara za to, że nadał temu meczowi choć minimalny wymiar człowieczeństwa. Ten jeden gol był jak łyżeczka cukru, ale w beczce kawy. Niemcy byli bardzo niezadowoleni nawet z tej minimalnej straty. Boatengowi nie chciało się chcieć, by do niej nie dopuścić. Bo też nie było co się nadwerężać.

Brazylia nie broniła się. Brazylia skapitulowała już po pierwszej straconej bramce. Bez Neymara, który dopóki grał działał na Canarinhos niczym pożądany narkotyk. Gdy go zabrakło uleciała też wiara. W cokolwiek.

A Niemcy? Oni robili po prostu swoje i po kolejnych bramkach nie okazywali nawet nadmiernej radości. Bo i po co, skoro wszystko stało się jasne tak wcześnie. Radość też odbiera energię. A ta przyda się na półfinał. Z Argentyną, ale lepiej by się stało gdyby z Holandią. Bo wtedy zamknęliby usta ci wszyscy, którzy bredzili, że Stary Kontynent znalazł się w odwrocie.

Brazylia w futbolu wyznaje filozofię niedobrą. My, tylko my, a bez nas choćby potop. Nie ma drugiego miejsca, jest tylko pycha. To niedobra filozofia, zemściła się okrutnie. Śmiem twierdzić, że żadna inna drużyna która przyjechała do Brazylii nie przegrałaby z Niemcami w takich rozmiarach. Zła filozofia spętała nogi. Brazylia nie umiała się bronić ani atakować. Była bezbronna niczym skazaniec, któremu na domiar złego nie zawiązano oczu przed rozstrzelaniem.

Oszołomiony Tomasz Pazdyk