Cienka czerwona linia

Gola dla Francji na 2:0 z Hondurasem nie było. To zresztą widać było gołym okiem. Ale według systemu, który podobno się nie myli był. I system się skompromitował. Może należy znaleźć inne rozwiązanie, na przykład za linią bramkową wykopać dół głęboki na 20 centymetrów? Trudno powiedzieć. Ponownie pojawił się syndrom cienkiej, czerwonej linii.

Mundial jednak jest dobry bo pada sporo bramek, a niemal każda piękniejsza jest od poprzedniej. Gwiazdorzy z zasady nie zawodzą, choć po Messim ten i ów pewnie spodziewał się zdecydowanie więcej. Argentyńczyk uczynił co doń należało, ale zdecydowanie nie zachwycił. A rywal okazał się tyle mocny co miłosierny i niemal na dzień dobry wbił sobie piłkę do bramki. Ale później kilka razy pokazał że jest zaopatrzony w pazury i walczył do końca z klasą i zaangażowaniem.

Mundial się rozkręca. Powoli wchodzi w drugą fazę. Pierwsza to cztery lata niecierpliwych oczekiwań na pierwszy mecz i gwizdek. Drugą mamy obecnie – to moment gdy nabiera rumieńców. Trzecia faza to lekkie znużenie, a zwłaszcza w tych grupach, gdzie po dwóch kolejkach wszystko jest jasne. Ta faza jest znakiem firmowym dla Polski. Właśnie zazwyczaj trzeci mecz na wielkich imprezach polscy kibice obserwują ze znużeniem, natomiast nasi grają o honor, albo jego resztki.

Czwarta faza to chwila po końcowym gwizdku podczas meczu finałowego. Żegnamy z ulgą wielką imprezę i przechodzimy do fazy pierwszej. Do kolejnych lat niecierpliwego oczekiwania.

Dziś Niemcy pobiją się o triumf z Portugalią. Szkoda że tak wcześnie.

Oby było cudownie i pasjonująco i nikt nie udawał Greka. Bo Grecja gra piach.

Z drugiej fazy Tomasz Pazdyk